Evalijn houdt van sport en heeft een visuele beperking

Ik ben Evalijn, ik ben 14 jaar en woon samen met mijn ouders en mijn zus in Winterswijk. Sinds mijn vijfde judo ik bij Budocentrum Winterswijk. Ik zag ooit judo op Zappsport en dacht meteen: dat wil ik ook! Vanaf mijn eerste les voelde ik me thuis op de mat. Judo is voor mij veel meer dan sport – het is mijn plek van vrijheid, plezier en zelfvertrouwen.

Ik zit in 3 gymnasium van een gewone middelbare school. Elke dag reis ik met de bus heen en weer. Je herkent me aan mijn grote bos krullen en mijn witte stok. Ik ben slechtziend, omdat ik geboren ben met albinisme. Mijn ogen wiebelen en ik zie slecht in fel licht. Mensen herkennen, details zien of de weg vinden in een vreemde omgeving is lastig. Alles kost meer energie, dus soms is mijn batterij gewoon leeg. Op school werk ik met mijn laptop en iPad, en fietsen doe ik meestal op de tandem.

Sinds 2025 krijg ik steun van het Fonds voor Talenten met een Visuele Beperking. Daardoor kon ik meedoen aan internationale VI-judo toernooien in Duitsland, Engeland en Nederland. Ik won daar drie gouden medailles! Zonder dat fonds was dat nooit gelukt. Het maakt ook mogelijk dat ik meer trainingen en toernooien kan bezoeken, zodat ik mijn judovaardigheden verder kan ontwikkelen.

Wat het mij oplevert? Veel meer dan alleen medailles. Het geeft me zelfvertrouwen om te merken dat ik op gelijkwaardig niveau mee kan doen met andere judoka’s met een visuele beperking. Maar nog mooier vind ik dat ik mijn ervaringen uit parajudo kan meenemen naar reguliere wedstrijden. Dit jaar deed ik mee aan het NK teams en ik wil me binnenkort kwalificeren voor het individuele NK.

In de judowereld voel ik me gelijk aan anderen. Coaches zien mijn talent en trainen me gewoon hard, net als iedereen. Tegelijkertijd weten ze dat ik soms een beetje hulp nodig heb – bijvoorbeeld om het wedstrijdschema te lezen, de wc te vinden of een instructie eerst even te voelen. Dat maakt dat ik mezelf kan ontwikkelen, zonder dat mijn beperking in de weg staat.

Mijn ouders spelen ook een grote rol. Mijn vader gaat mee naar internationale toernooien en rijdt me naar trainingen. Tegelijk moedigen ze me aan om zoveel mogelijk zelfstandig op pad te gaan. Dat helpt me mijn dromen na te jagen.

Op reguliere toernooien weten tegenstanders vaak niet dat ik slechtziend ben, en dat vind ik prima. Ik wil niet als ‘anders’ gezien worden, maar gewoon als judoka. Inmiddels heb ik zelfs een goede vriendin gemaakt, ook een wedstrijdjudoka van een andere club. Soms gaat ze mee als maatje naar trainingen, maar we komen elkaar ook tegen als tegenstanders.

Judo is mijn uitlaatklep. Het geeft me het gevoel dat ik volwaardig mee kan doen. Mijn motto is: ik denk dat ik het wel kan. En meestal lukt dat ook. Of het nou hiphop, paardrijden of skiën is, ik ga uitdagingen niet uit de weg.

Wat ik het liefste wil? Gewoon meedoen. Niet gezien worden als “het meisje met een beperking”, maar als een puber zoals ieder ander – op school, in mijn sportclub, met vrienden. Ja, mijn visuele beperking vraagt soms wat aanpassingen, maar het definieert me niet.

Ik ben vooral een meisje met ambitie, lef en doorzettingsvermogen. En misschien kan ik zo ook anderen inspireren die denken dat iets niet kan. Mijn advies aan jongeren met een visuele beperking: probeer het gewoon. In de Achterhoek zeggen ze: vake bu-j te bange.